نشانه

تفنگش را به سوی او نشانه رفته بود.
پیرمرد، عصا به دست، با نگاهی بی تفاوت به او، پیپ میکشید.

اتوبان همت

هواپیما ها می آیند و میروند. بلندگو ها خاموش و روشن میشوند. گاهی سراغ بچه ی مفقودی را میگیرند، گاهی آدمی را میفرستن به اطاقی. نشسته ام روی صندلی ای بی ادعا، میان آن همه. از دور می آیند. چمدان به دست، کوله به پشت، و خرواری از شال گردن و کلاه و دستکش، آویزان به آنها. سوال میپرسند مرتب، از همه چی و همه جا. عده ای آنطرف منتظرند که راه مخالف آنها را به پیش گیرند. سوال نمیپرسند. خاموشند. میدانند پشت این گیت چه بوده. نمیدانند آنور گیت چه هست. نمیتوانم نگاه کنم. بمانند اتوبان همت هست، هنگام غروب. در دو سمت، قماشی از آدم. گاهی اوقات، آدمی از این لاین به آن یکی در آنور نگاه میکند. نمیدانم در این نگاهها چه نهفته، چه میخواهند بگویند، چه دارند.
کم کم نوبت من است. به دستشویی میروم. کمی لفتش میدهم. میروم در آن کافه ی بی روح کمی مینشینم. نگاهی می اندازم، به میز کناری. نگاهم، نگاهی را میگیرد. قفل در آن میشوم. آن هم تنهاست. مزه ی تلخی دارد قفل شدن نگاهها در ورودی و خروجی گیت. یاد این دیوار ها می افتم. این دیوار هایی که میکشیدند دور شهر. من نمیدانم برای چه این دیوار ها را میکشند؟ بهتر از آن هم هست. علی بلاک، با آن کاپشن قلوه ای رنگش در زمستان، جنس هایش بهتر از این دروازه هاست. میکشی، میروی، پشت سرت هم نمیبینی، جلوی رویت هم، هه. نخند، میخندما. بلند میشوم. جا میخورد. جا خوردن یعنی، نا میزون بودنت را میزون کنی، حالا با هر کوفتی که میشود. باز وارد سالن انتظار میشوم. تشریفات باید رعایت شود. می خواهی دروازه به این عظمت، تشریفات نداشته باشد؟ هول میشوم. روزنامه ای دست میگیرم. مرور میکنم، چی را نمیدانم. چشمم به تیتر کوچکی، کنار جدول سرگرمی میخورد. " تردید در تضعیف قوای طالبان؟ " دلم میریزد پایین. امید در درونم زنده میشود. مینشینم روی صندلی ای. اگر طالبان به این فرودگاه حمله کند، میدانم، برای مدتی این گیت فرو میریزد.

tip of the day 49

عـکـس، از حسرت همیشگی و بی پایان آدمی برای جاودانه شدن در لحظه سرچشمه گرفته است.

زیر باران

از کنارم رد میشود زنی، شتابان، زیر باران
گرمای بدنش پخش میشود در فضا
اغتشاشی راه می اندازد در درونم

روزگار اینگونه تا میکند این اواخر

مث این میمونه که یه برادر گی، خونه ای رو اجاره کنه، صابخونش بهش بگه:" حواست باشه، حق نداری دختر بیاری."

لذت 17

چشامو باز کردم. پهن شده بودم روی کارپتای لخت آشپزخونه. بزاق دهنم جاری شده بود. توان بلند شدن نداشتم. نمیتونستمم فکر کنم که چرا الان اینجا باید باشم و اونم به این وضع. همونجوری موندم که بازم از حال رفتم. بهوش اومدم. خونه روشن تر شده بود. یکم بعد از گرگ و میش هوا بود. روی جافری شیشه ای گاز، نور خورشید منعکس شده بود. آهنگی هم از اون اتاق به گوش میرسید که پس زمینه ی فضا رو پر کرده بود. همونطوری موندم.

پیراهن

عقربه ها، عدد ها را یکی پس از دیگری جا میگذراند و باز به آنها میرسند. روزها ورق میخورند و میبینی که در این توده از اعداد تکراری چیزی نیافتی جز آن پیراهن مردانه که به تنش خوش نشسته بود. میمانی که آن صبح خمار در خودش چه داشت که برای تجربه کردنش، این همه رقم را خرجش کردی. تجارت، تجارت بی رحمیست.

خیابونا رو خالی کن واسه من

خود را در آینه ها ترور کردیم
با تکه سنگی در دست

برای خود دشمن دوختیم
در لباسی گل گلی
با آن، دیگران، ما را ترور کردند

poker and life 9

روی فولت، فول ِ های می آید. همه را باختی. به خودت نگاه میکنی و به میز. همه چیز روی ریتم کند است. نفر مقابلت خوشحال است، دیگران در شگفتی. تو هستی و پاکت سیگارت و کمی مشروب. به آنها چنگ میزنی، از پای میز بلند میشوی. به سمت تراس میروی. نسیمی در حال وزیدن است. کمی هوایت عوض میشود. عرق روی پیشانی ات خشک میشود. کم کم، روی صورتت، لبخندی نقش میبندد. تو فقط به زیادی عالی بودن دستت باختی. تو بیش از حد بی نقص بودی.

لذت 16

نشستم دارم كارامو ميكنم. يه آهنگ نرم ِ يكم قر دار گذاشتم، آروم رو صندلي دارم خودمو باهاش تكون ميدم . تو آشپزخونست داره يه چيزي خورد ميكنه. صداي برخورد چاقو با تخته رو با ريتم آهنگ تنظيم كرده.