آدمها معمولا تحت ترس دائمی از قضاوت دیگران، شخصیتی ایده آل و بی نقصی رو برای خودشون می افرینن که تویه اون شخصیت اونا قهرمان باشن، اونا همون آدمی باشن که تمام نورهای سالن روش متمرکز شده. آدمها بعد از رسیدن به این مرحله، کوچکترین انتقادی از جانب دیگران، براشون به مانند انفجار درونی عظیمی میمونه و معمولن با انرژی زیادی که خرج میکنن سعی میکنن همه چی در سطح بمونه و چیزی به عمق نزنه.
۳ نظر:
ما آدما بیشتر وقتا واسه خودمون زندگی نمی کنیم..و بدتر از همه اینکه خیلی خیلی راحت همو قضاوت میکنیم....
behrad, hes mikonam chesham ta ye hadii az jash daroomade bud vaghti dashtam say mikardam posteto bekhoonam . mishe yekam bozorgtar benevisi ? merci .
هی الفرد...فقط اومدم اینجا که مطمئن شم تو رو دیدم یه روزایی تو زندگیم...خواب نبوده...خلوضع شدیم به مولا
ارسال یک نظر