کیفیتی دی وی دی وار

در واقع، پیری ترس نداشت. این گذر جوانی به پیری، طی این مسیر، ترس را با خودش می آورد. مسیری که تمام ارزش هایی که با آن، پایه های زندگی ات را بنا گذاشتی، کم کم، آهسته، به تدریج، فرو پاشاند. آدمهایی که با آنها، تعلقات مشترکی را می یابیدی، کم کم به مانند برگهای درختی در پاییز از تو جدا شدند و هرزگاهی، در جایی، شاید در اتوبوسی شبانه، کسی را می یابی که کمی به تو و آنچه که بودی نزدیک است. و چیزی که ماند، بدنی لخت، کریح، منفور، به نام زندگی است. اکنون، در بهبوهه ی چندین و چند سالگی، هنوز که هنوزه آغشته به جوانی و بدون هیچ بالی برای پرواز، جلوی تلویزیون می نشینم و کشتار آدم ها را میبینم. تنها چیزی که فرق کرده، کیفیت غریب و دی وی دی وار صحنه های این کشتارهاست.