باد میخزید، چنگ میزد، به جلو می آمد

من همچنان در تلاطم، روزی آفتابی، به پیش می آمدم

خسته از هزاران زندگی نکرده

و داشته های هیچ انگاشته شده

برایم زندگی آنچنان شگفت نبود

و در یک لحظه، به رنگ دیوار شد

از جنس خزان و به شکل بهار

مادرم را به یاد می اوردم

همچنان میخندد، میگرید، منتظر میماند

منتظر هر که، هر چه که باشد، میماند

پدرم را فراموش کرده ام

و خواهرم را دوست دارم

باد میخزید بر موهایم

و از من گذر میکرد

ایستاده ام.‏

پاهایم استوار و نگاهت امید

میخزم، میچنگم و به پیش میروم

هر چند که این راز کهنه را سالهاست به یک لبخند فروخته ام